ติดเกาะ

เพิ่งได้ตระหนักว่าชีวิตติดเกาะมันเป็นแบบนี้
จะไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ เพราะรอบข้างล้อมรอบไปด้วย น้ำ น้ำ และ น้ำ
แถมต้องอยู่อย่างนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว
แต่ก็… นะ ยังดีกว่าคนที่ถูกน้ำท่วมบ้าน เขาคงลำบากมากมายกว่าเราหลายเท่า

ภาพโดยรวม ที่นี่ทุกอย่างยังคงสะดวกสบายดีอยู่
ไม่ขัดสน ไม่ขาดแคลน

ยังมีร้านอาหารตามสั่ง แม้เมนูจะมีรายการน้อยลงหน่อย
แต่ก็ยังทำให้ท้องอิ่มได้ทุกมื้อ

ยังมีร้านโชว์ห่วยของหมู่บ้านที่หาซื้อของจำเป็นได้บ้าง
และยังมีห้างอยู่ข้างหมู่บ้านที่ยังไม่ปิดบริการ แม้น้ำจะท่วมเข้าถึงชั้น 1
แต่ด้วยความที่เขาถมที่ไว้สูง ทำให้น้ำชั้น 1 น้ำสูงเพียงไม่ถึงตาตุ่ม
ทางห้างเรียงสะพานไม้เป็นทางเดินไปถึงบันไดเลื่อน
นักช้อปก็เดินได้อย่างสบายใจ
แต่ช่วงเวลาของเปิดบริการจำกัดถึงแค่ 6 โมงเย็น
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับ สินค้าในห้างน้อยมั่ก มัก ค่ะ

ใครอยากลุยน้ำเล่น ก็หาข้ออ้างไปซื้อของที่นี่ ก็จะได้ฝ่าสายน้ำสมใจ
( เดี๊ยนรับรอง เพราะทำมาแล้ว )

ว่างๆฉันก็แวะไปดูน้ำที่ท่วมอยู่ด้านนอกหน้าคันกั้นที่หน้าหมู่บ้านว่าลดลงบ้างหรือยัง
อือม์ แต่แปลกนะคะ ตอนน้ำมาใช้เวลา 1-2 วัน จากตาตุ่ม ขึ้นหน้าแข้ง
แป๊ปเดียวมาเกือบถึงตะโพก จากนั้นขึ้นทีละนิดละหน่อย

ตอนนี้น้ำเริ่มทรง และลดลงบ้าง
(ไม่รู้ว่าจากอิทธิพลพี่เบิ้มบิ๊กแบ็กหรือเปล่า)
แต่ลดลงน้อยมากๆ วันละเซ็นต์ 2 เซ้นต์
อย่างนี้ไม่รู้เมื่อไหร่จะแห้งเสียที

น้องชายฉันก็เดินทางไปทำงานตั้งแต่เช้า

เนื่องจากที่ทำงานอยู่ในเมือง น้ำไม่ท่วม

และคนทำงานที่นั่นหลายคนถูกน้ำท่วม ก็อพยพครอบครัวไปอยู่ที่ทำงาน

กลายเป็นศูนย์พักพิงไป ทำให้เขายังตอกบัตรทำงานกันได้ทุกวัน

ส่วนน้องชายฉันน้ำท่วม (หน้าบ้าน)ไม่ได้ไปหลายวันแล้ว ทำให้รู้สึกผิด

เลยต้องไปเป็นหนึ่งในผู้อพยพศูนย์พักพิงเหมือนกัน

ฉันเชื่อว่าทุกอย่างที่เลวร้ายมันต้องผ่านไปซักวัน
ขอแค่อยากให้คนไทยอดทน รักกัน และสามัคคี
เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ฝ่าวิกฤตไปด้วยกัน

แต่ดูแล้วคงเป็นไปได้ยาก
ยิ่งมีวิกฤตเกิดขึ้น เรายิ่งเห็นความแตกแยก
หรือเพราะการแบ่งฝ่ายมันร้าวลึกเกินกว่าจะเยียวยาเสียแล้ว